ที่มาและที่ไป

ผมเป็นคนชอบเขียน เพราะการเขียนเป็นการอธิบายความคิดอย่างดีที่สุด ต้องใช้ความคิด ไตร่ตรอง พิจารณา ทุกคำ ทุกตัวอักษรที่ใส่ไปในแต่ละประโยค ให้งานเขียนออกมาสมบูรณ์ที่สุด

สิ่งที่สำคัญก็คือ หนทางพัฒนาความสามารถการเขียนคือ การอ่านที่มากขึ้น และเขียนให้มากขึ้น

สองปีสุดท้ายที่เศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากสำหรับผม ในฐานะคนชอบขีดๆ เขียนๆ

การเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมหลายๆ กิจกรรมไม่เคยทำให้ผมรู้สึกเหงา และช่วงนั้นผมค้นพบว่า ตัวเองมีความสามารถการเขียนที่ไม่เลวทีเดียว

เวลาส่วนใหญ่ของปีสุดท้ายที่ธรรมศาสตร์ หมดไปกับการทำหนังสือชื่อประหลาดโลก 3 ฉบับ เป็นการเสียเวลาที่รู้สึกว่าคุ้มค่า เพราะเป็นช่วงที่ผมมีโอกาสขีดเขียนมากที่สุด ทั้งเรื่องราวเกี่ยวกับสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง

ยิ่งไปกว่านั้น ผมมีโอกาสได้สนทนา เรียนรู้ และเปิดรับต่อความคิด มุมมอง หรือความรู้ใหม่ๆ ได้รู้จักหนังสือดีๆ โดยเฉพาะวรรณกรรม ที่แต่ก่อนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก

สองปีสุดท้ายที่เศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ เป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คล้ายกับเวลาที่อยูใกล้ชิด หรือออกเดท กับเพื่อนที่รู้สึกดีด้วยในหนึ่งวัน

เมื่อเวลาที่ธรรมศาสตร์หมดลง ผมได้โอกาสสำคัญ เป็นส่วนหนึ่งขององค์กรใหญ่ในประเทศ และระดับโลก แต่โอกาสนั้นก็มาพร้อมกับต้นทุนด้านเวลา ที่ผมต้องสูญเสียไปกับหน้าที่หลักอันใหม่ของผม

กว่า 1 ปีเศษที่ผม ไม่มีโอกาสได้เขียนอะไรเลย เหตุผลแสนคลาสสิคที่ว่า “ไม่มีเวลาเลย ยุ่ง มัวแต่ทำงานทั้งวัน” เป็นประโยคบอกเล่าให้กับหลายคนที่เคยทำหนังสือร่วมกันมา

จริงๆ แล้ว การไม่มีเวลา เพราะต้องทำงาน เป็นความจริง แต่เพียงครึ่งเดียว เพราะอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือ (ผมเข้าใจว่า) แท้จริงเป็นเพราะว่าผมขี้เกียจต่างหาก

จนกระทั่งมีเพื่อนแนะนำให้รู้จัก โลกของบล็อกเกอร์และได้แอบอ่านสิ่งดีๆ ที่หลายๆ คนเขียน จุดประกายความรู้สึก “อยากขีด อยากเขียน” ในใจอีกครั้งหนึ่ง

แต่คง ไม่มีโอกาสได้เขียนมากนัก เพราะว่าไม่มีเวลา และความขี้เกียจ

แต่หากมีโอกาสได้เขียน ก็คงเป็นเพราะว่า เกิดขี้เกียจทำงาน อยากอู้ หรือมีเวลามากมาย สำหรับการเขียนอะไรบ้าง

ไม่เขียนเพราะขี้เกียจ แต่ถ้าได้เขียนก็เพราะขี้เกียจ จึงเป็นเหตุผลที่ทำไม ผมจึงใช้ชื่อว่า “Dawdle Man”

งานเขียนของผม ยังอย่ในระดับสมัครเล่น ถึงไม่ดีนัก แต่ก็ไม่แย่เกินไป

ผมไม่มีหัวข้อที่อยากเขียนอะไร เป็นพิเศษ บางทีอยากเขียน เพราะอยากบ่นก็มี

บางทีอาจจะน่าเบื่อ (ด้วยวิธีการเขียนของผม) แต่หวังว่า คงไม่ไร้สาระมากนัก

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยม Blog ของ Dawdle Man ครับ