เลี้ยงหมาเลี้ยงแมว

วันนี้ไปที่มูลนิธิเลี้ยงสุนัขพิการที่ปากเกร็ดเพื่อนำสิ่งของจากบริษัทไปบริจาค

ไม่น่าเชื่อเลยว่าในพื้นที่อานาเขตประมาณหนึ่งไร่ เป็นที่อยู่อาศัยของสุนัขพิการที่ถูกทอดทิ้งส่วนมากได้รับอุบัติเหตุ (รถชนเสียส่วนใหญ่) โดน (คน) ทำร้าย หรือ ป่วยหนัก

คุยกับเจ้าหน้าที่ได้ความว่ามูลนิธินี้ดูแลสุนัขบาดเจ็บและพิการกว่าพันชีวิต และแมวที่ถูกทอดทิ้งอีกนับร้อย

รู้สึกสงสารและเศร้าใจกับภาพและบรรยากาศที่ปรากฎต่อหน้า ขณะเดียวกันก็นับถือและชื่นชมเจ้าหน้าที่ อาสาสมัครที่ทำงานให้กับมูลนิธิเล็กๆ แห่งนี้

อยู่ที่นี่ได้ต้องใจรักจริง และเป็นผู้เสียสละชีวิตส่วนตัวมากๆ

ได้ฟังคำพูดดีๆ จากปากเจ้าหน้าที่มูลนิธิเมื่อมีเวลานั่งคุยกับเขา

เขาบอกว่ามนุษย์กับสัตว์มีความแตกต่างกันที่มนุษย์พัฒนาระบบความคิดที่ซับซ้อนและลึกซึ้งเพื่อการดำรงชีวิต ขณะที่สัตว์มีเพียง “สัญชาติญาณการเอาตัวรอด” ล้วนๆ

ในบางครั้งเมื่อมนุษย์ตกอยู่ภายใต้สถานการณ์โหดร้ายสุดขีด เช่นบาดเจ็บส่วน ป่วยหนัก หรือโดนบีบคั้นทางจิตใจอย่างรุนแรง เรามักได้ยินคำพูดเชิง “ตายดีกว่า” หรือ “ตายไปเสียดีกว่าอยู่” บ้างซึ่งบางครั้งผลลัพธ์จากความคิดนำพาซึ่งการจบชีวิตด้วยน้ำมือตนเอง

“...แต่เราไม่เคยเห็นสัตว์ค่าตัวตาย ต่อให้เขาเจ็บแค่ไหนเขาก็จะดิ้นรนเอาตัวรอดด้วยสัญชาติญาณของเขาจนกว่าเขาจะหมดลม...” เขาพูด เป็นถ้อยคำที่เรียบง่ายแต่ทำให้รู้สึกเหมือนกลืนขนมปังชิ้นโตลงคอโดยยังไม่เคี้ยว

วันนี้กลับบ้านด้วยความรู้สึกหดหู่เล็กๆ แต่อีกด้านหนึ่งก็ดีใจที่ได้ไปเยี่ยมสถานที่แห่งนี้เพราะทำให้รู้จักมุมมองดีๆ เกี่ยวกับการมีอยู่ของชีวิต