เจ้าหญิงคนนั้น

วงจรชีวิตวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ของผมมักไม่แตกต่างกับแต่ละสุดสัปดาห์ที่ผ่านๆ มา ยกเว้นหากจำเป็นต้องไปธุระข้างนอกหริอมีสิ่งอื่นใดพิเศษ

โดยทั่วไปผมมักตื่นสายกว่าวันทำงานสักหนึ่งชั่วโมง นั่งอ่านหนังสือพิมพ์มิตชนและไทยรัฐก่อนรอชมการ์ตูนโดราเอมอนตอนเก้าโมงเช้า และดูรายการคุยข่าวของสองคู่หู เป็นความสุขธรรมดาที่ได้มาโดยแทบไม่มีค่าใช้จ่ายมากนัก

สุดสัปดาห์นี้ก็เหมือนกับสุดสัปดาห์อื่นๆ ผมไม่มีความจำเป็นต้องไปธุระนอกบ้าน ผมอยู่บ้านเฉยๆ แต่สาบานเถอะ! ผมแทบไม่แตะหนังสือพิมพ์สักฉบับเลย ผมไม่ดูรายการข่าวทั้งภาคเที่ยงและภาคค่ำสักวินาทีเดียว

ผมเบื่อ ผมไม่อยากรับรู้เรื่องราวที่มาและที่ไปของข่าวคราวเกี่ยวกับ "เจ้าหญิง" คนนั้น ยังไม่รวมถึงข่าวทำนองนี้ที่เคยเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในอดีต

ผมคิดว่าสังคมและสื่อมวลชนควรให้ความสนใจ "เรื่องแบบนี้" เหมือนมันเป็นเพียงน้ำปลาปรุงรสไม่ให้แกงเผ็ดออกรสจัดจ้านเกินไปเพียงเท่านั้น

ผมไม่อยากตั้งคำถามเกี่ยวกับบทบาทและจรรยาบรรณของผู้ประกอบวิชาชีพสื่อมวลชน

แต่อยากตั้งคำถามเกี่ยวกับมาตรฐานทางศีลธรรม ความคิด การกำหนดความสำคัญ (prioritise) ของข่าวคราวเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นทุกวันนี้

เรากำลังทำอะไรกันอยู่? เรากำลังเสียเวลากับเรื่องราวเหล่านี้เกินไปหรือไม่? เราเรียนรู้อะไรจากเรื่องราวอย่างนี้? มีคำถามอีกสิบนับร้อยข้อที่ผมอยากตะโกนถามกับสังคมนี้

ป่วยการที่ผมโยนคำถามเหล่านั้นขึ้นมา เพราะรู้ดีว่าการ challenge norms ของสังคมนี้เป็นสิ่งที่แทบเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่เป็น no body in this world

ประวัติศาสตร์สอนให้ระลึกว่าเราไม่เคยเรียนรู้อะไรจากประวัติศาสตร์เลยฉันใด เราก็ไม่เคยรู้สึกตัวว่าเรากำลังหลงทางซ้ำแล้วซ้ำเล่าฉันนั้น

คงเป็นสัจธรรมที่อยู่คู่สังคมนี้ตราบเท่าผืนทะเลที่อยู่คู่กับหาดทรายกระมัง